سکوت

با هر واژه ای که می آفرینند
چند هجا از سکوتِ دنیا کم می کنند
و گفتن این که با این همه همهمه
چقدر مثل فانوسی در روز روشن
ناگزیر از خاموشی ام
باشد برای بعد...
با هر هجایی که از سکوت دنیا کم می شود
بغضی لال
به تارهای صوتی ام گیر می کند
و گفتن این که این روزها
با هر نفسی که فرو می رود
چقدر گودال تنهایی ام عمیق تر می شود
باشد برای بعد...
در من سکوتی ست،
که باید به جستجوی گوشی برای شنیدن باشد
باشد برای بعد... فشردن دستی که آمده ست
بعدِ خواندنِ این شعر
روی نعشِ صدایم خاک بریزد.
کلاغمرگی – لیلا کردبچه #عکس_نوشت:
کافه رادیو #لیلاکردبچه